از سجایای اخلاقی ایرانیان که در گزارشهای مورخان ثبت شده می توان از شجاعت،پاکدامنی،راستگویی،اعتدال،نجابت و پوشش کامل زنان و مردان یاد کرد.پوشش زنان ایرانی شبیه به چادر امروزی بود با این تفاوت که تاج یانیم تاج بر روی آن قرار داشت.

در گزارشهای مورخان یونانی و متون کهن پارسی آمده است که زنان پارسی ساده(بدون آرایش)بودند و لباسی کاملا پوشیده بر تن داشتند و آرایش برای زنان عادی ممنوع بود.در متون پهلوی زرتشتی بر این نکته تاکید شده که پوشاندن سر و پاها برای زنان مهم است و زنانی که چهره خود را رنگ و از گیسوی دیگران برای آراستن خود استفاده می کنند و باعث گمراهی مردان می شوند،به دوزخ می روند.

پوشش و نجابت مردان پارسی نیز دست کم از زنان نداشت.آنان برهنه بودن و یا باز گذاشتن هر یک از قسمت های بدن(مانند آستین دست)را شرم اور و خلاف ادب می شمردند و به همین علت سر تا پای ایشان با سربند یا کلاه یا پاپوش پوشیده بود.

مردان موی چهره را نمی تراشیدند و گیسوان بلند داشتند."ویل دورانت" درباره صفات نیک ایرانیان باستان می نویسد :

 آنچه از تاریخ ایران باید با ستایش گفته شود این است که به ندرت اتفاق افتاده است که یک ایرانی برای جنگ با خود ایرانیان مزدوری گرفته شود،در صورتی که هر کس می توانسته است یونانیان را برای جنگ با هموطنان خود اجیر کند و بر خلاف آنچه از خواندن تاریخ آمیخته با "آهن و خون" ایرانیان بنظر می رسد که اخلاق و رفتار این مردم خشونت بار نیست و ایرانیان در سخن گفتن صریح و در دوستی استوار،مهمان نواز و بخشنده اند و همیشه آداب معاشرت را رعایت می کنند.

در وصف ایرانیان در دورانباستان همچنین آمده است ایرانیان خوردن را در راه بسیار ناپسند می دانستند،تا روزگار خشاریاه شاه در خوردن و نوشیدن سادگی فراوان داشتند و در روز تنها یک بار خوراک می خوردند و جز آب خالص چیز دیگری نمی نوشیدند.

هرودت گفته است که یک یونانی برای اینکه بدست دشمن نیفتد آنقدر می جنگیده تا بدنش ریش ریش می شده است.

آریایی ها که این شجاعت را می ستودند،رفتاری شایسته داشتند و اگر زخم های یونانی کشنده نبود او را درمان و با او مانند یک پهلوان رفتار می کردند.